بسم الله الرحیم

رفتار عجیبی که اخیرا به آن دچار شده ام.

خودم را انسان بسیار دقیق یا ریز بین به حساب نمی آورم اما نمیدانم چرا غلط های املایی اذیتم میکنند. مدتی است این رفتارم برای خودم جالب شده و فکر میکنم نیاز به روانکاوی دارد. باید کشف کنم چرا من اینطور هستم؟!

اصولا کمال طلب نیستم! کمال گرا هستم ولی کمال طلب نه! در اکثر مواقع بی نقص بودن را دوست دارم و میپسندم اما خودم را برایش به آب و آتش نمیزنم یا مثلا اگر کارم نقص داشت یا اشتباهی کردم، به سادگی می پذیرم، علتش را پیدا میکنم و سعی میکنم جبران کنم و اشتباهم را در لیست تجربیات قرار بدهم.

اتفاقا روی "کمال طلبی" هم حساسیت خاصی دارم و مدام به کمال طلب ها گوشزد میکنم که اینقدر خودشان و حتی گاهی اطرافیان شان را اذیت نکنند.

میدانم منشا این رفتارم کمال طلبی نیست اما اینکه دقیقا چه چیزی منشا آن است، هنوز برایم خیلی روشن نشده.

خوب شاید یکی از علت هایش این باشد که از یک جایی به بعد احساس کردم غلط املایی داشتن، زشت است. البته این تفکر بیشتر بر خودم حاکم است و اگر کسی از اطرافیانم یک کلمه را اشتباه بنویسد، هرگز او را سرزنش نمیکنم یا مثلا با خودم نمیگویم وای چقدر بی سواد است. چون معتقدم واقعا اینطور نیست و غلط نوشتن یک کلمه میتواند دلایل متعددی داشته باشد که اتفاقا من هم با اکثرشان قانع میشوم. صرفا به این افراد، صورت صحیح کلمه را یادآوری میکنم.

البته بعضی وقت ها فرق میکند. مثلا اگر در یک آگهی تبلیغاتی، غلط املایی ببینم، خیلی تاثیر بدی در ذهنم میگذارد و نمیگویم "ولش کن، بیخیال" اتفاقا در این موارد میگویم چقدر بد که اینقدر بی سواد هستند!

غلط های تایپی هم که در فضای مجازی زیاد میبینم، از منظر دیگری اذیتم میکنند چون فکر میکنم اگر کسی غلط تایپی دارد، میتواند ناشی از بی توجهی به مخاطبش باشد که اگر مخاطبش مثلا رئیس شرکتشان بود، بیست بار پیامش را قبل از فرستادن چک میکرد ولی وقتی با دوستش یا خانواده اش چت میکند، اهمیتی به این موضوع نمیدهد. احساس میکنم پیام های تر و تمیز و بی غلط ما به دیگران، میتواند نشانگر احترامی که برایشان قائل هستیم، باشد. البته خیلی روی این قضیه حساس نیستم. بیشتر حساسیتم روی غلط های املایی است.

جرقه نوشتنم در این باب، با دیدن این متن در متمم زده شد (و البته خنده های بعد از آن اندر احوالات خویشتن!) :

اگر یک بار در یکی از تمرین های متمم، غلط تایپی داشته اید و الان هم آن تمرین هنوز روی متمم است، چه حسی دارید؟ آیا هر بار که میخواهید به حل تمرین دیگری فکر کنید، با به خاطر آوردن آن حس بد، از حل تمرین جدید صرف نظر میکنید؟

این را در مورد کمال طلب ها نوشته بود و خدا رو شکر من اصلا اینطور نیستم و همچنین حساسیتی ندارم. یعنی خیلی زود فراموشش میکنم قطعا! چه برسد که این موضوع کوچک بخواهد مانع از تصمیماتم بشود.

تصمیم دارم با یک روانشناس در این زمینه صحبت کنم! نتایج اش را خواهم نوشت...