به این نتیجه رسیدم که ویژگی های هر آدمی، باعث میشه که دوستش داشته باشم. یعنی اگه اون ویژگی های مد نظرم، حذف بشه، دلیلی برای دوست داشتن ندارم. اساسا با این جمله که «هر چی باشی، دوسِت دارم» مشکل دارم. قطعا اینطور نیست. حتی اون آدمی که این حرفو میزنه، نمیتونه پایبند به این حرف باشه. کلا با خیلی از جمله ها مشکل دارم. مثلا همین «بدون تو میمیرم» از چرت ترین حرفای دنیاست. چرا باید بدون من بمیری؟ آدمایی که این حرفو میزنن دو دسته ان. یا دارن الکی یه چیزی میگن که گفته باشن😂 یا واقعا با نبود یکی، زندگیشون مختل میشه. که خب در این صورت هم، آدمی که اینقدر ضعیف و وابسته است رو نمیشه دوست داشت. نمیگم آدم عین خیالش نباشه. قبول دارم که بدون وجود یکی که دوسش داریم، اختلال مقطعی ایجاد میشه تو زندگی. ولی حرف من اینجاست که باید خودمونو جمع و جور کنیم و ادامه بدیم. نه که هی بگیم من بدون فلانی نمیتونم.
یاد حاج آقا مزروعی افتادم وقتی داشت جوونا رو مسخره میکرد😂😂😂میگفت پسره به دختره میگه تو برام مثه اکسیژن میمونی، بدون تو نمیتونم نفس بکشم. بعد ده دقیقه، زنگ میزنه به یکی دیگه و دوباره همینو میگه. این دومیه چی چی بود لطفا؟؟؟😂😂😂 اکسیژن اضافه بود؟ نفس مصنوعی بود؟😂
البته وجود هر فردی رو ویژگی هاش تشکیل داده و وقتی ویژگی هاشو دوست داریم، یه جورایی وجودشو هم دوست داریم ولی منظورم اینه که وجودشو به طور مطلق دوست نداریم. وجودشو بخاطر ویژگی هاش دوست داریم. مجموع ویژگی های مطلوب و ویژگی های نامطلوبی که خیلی آزار دهنده نیست برامون، باعث میشه یکی رو دوست داشته باشیم؛ با ویژگی های خوب و بدش دوسش داشته باشیم. یه جورایی انگار باید پذیرش داشته باشیم نسبت به ویژگی های نامطلوبش وگرنه اون دوست داشتن، دوست داشتن نیست.
پ.ن: دیشب داشتم میگفتم دیگه سخته برام طولانی نوشتن. و خب قصد مبارزه دارم :)
ناشناس
