بسم الله الحکیم
اول هفته بود. یه کار کوچیک نزدیک خونه داشتم. گفتم قبل از اینکه برم سرکار، پیاده برم انجامش بدم. از چهلستون که داشتم میرفتم پایین، خدا رو شکر کردم که سرپایینیه و رفتنش آسونه :)))
با خودم فکر کردم و دیدم زندگى هم همینه! ما خودمون هستیم که شیب زندگیمونو تعیین میکنیم...
که بریم رو سرپایینى و خوش خوشان هر لحظه به سقوط نزدیکتر بشیم یا سربالایى رو انتخاب کنیم و هر لحظه بالاتر بریم...
مقصدمون کجاست؟ بالا یا پایین؟! حاضریم براى رسیدن به قله، سختى ها رو تحمل کنیم یا ما فعلا آدم روزهاى سخت نیستیم؟! یا مثلا دوست داریم با توجیه مزخرف "نقد رو بچسب" خوشحالى و راحتى سقوط کردنو انتخاب کنیم؟!
مقصد مهمه. مسیر هم مهمه. پس شاید فکر کنیم دلمون به چىِ مسیرمون خوش باشه؟!
خب واقعیت اینه که مسیر درست نور داره. اونقدرى نور داره که همه آدم هاى تو مسیرش نور میگیرن. اونقدرى نور داره که همه چیز روشن و واضحه. ابهامى نیست. ترسى نیست. نگرانى اى نداره.
و خب این مسیر درست، این محبت نورانى، اولش سخته. وقتى هنوز اول راهیم :) وقتى به یقین نرسیدیم. وقتى دلمون گرم به این نور نشده. وقتى هنوز مطمئن نشدیم بیشتر سخته برامون. یه پامون میره جلو، یه پامون میکشتمون عقب...
البته میدونى، همه مسیر سربالایى نیست. مجموعه اى از سربالایی ها و سرپایینی هاى کوچیکه که برآیندش به طور واضحى رو به بالاست!
اونى که داره میره بالا، دلش خوشحال و راضى و مطمئنه :) که اگه نباشه، داره تو خودش سقوط میکنه. گول ظاهرشو نخورید.
هرچى از بیرون سخت یا تلخ به نظر بیاد، از درون آسون و شیرینه :) محبت شیرینه. شیرین و آسون. و خب زندگى چیزى جز محبت نیست ...
زهرا جباری
