بسم الله الجبّار


چند وقتیه دارم به این فکر میکنم که چرا بعضی دعاهامون با تاخیر نسبتا طولانی به اجابت میرسه...

این فرصتی که خدا به انسان از زمان خواستن تا به دست آوردن میده، برای چیه؟!

و خب به این نتیجه رسیدم که تا آدم به مرز خواستنِ حقیقی چیزی نرسه، خدا ترجیح میده اون نعمت رو نده بهش. چون اگر اون نعمت رو همون اول بده به انسان، فرد نمیتونه به درستی قدردانش باشه و حتی از چشیدن طعم شیرینِ داشتن و به دست آوردنِ اون نعمت هم محروم میشه...
باید مرز باریک بین رسیدن و نرسیدن رو تجربه کرد. چون برای درک روشنایی، باید تاریکی رو با تمام وجود احساس کرد...
و تو این مسیر، باید به نقطهٔ استقامت رسید. به جایی که انسان آمادگی روبرو شدن با سختی ها رو به دست میاره.
و اگر خودمونو نرسونیم به این نقطه، دائما داریم اجابت دعا رو به تاخیر میندازیم!
بیایم راجع به خودمون کمی بیشتر واقع بین باشیم تا بتونیم مهربونی خدا رو بهتر لمس کنیم :)

•قال قد أُجیبتْ دَعوتُکما فاسْتَقیما و لا تَتَّبعان سبیلَ الذین لا یَعلمونَ•
{ آیه ۸۹ سوره یونس }